IronMan Frankfurt : Tougher than the rest

Maandagochtend, de auto is weer volgeladen. De radio  usb-stick start automatisch: Bruce Springsteen springt aan: Honey, I’m Tougher than the Rest. Een betere samenvatting van het weekend IronMan Frankfurt kan ik niet geven.

intro: Op weg naar IronMan Frankfurt

Drie dagen terug, vrijdag, einde middag. Kids nog snel uit school gehaald. Altijd een pleurisdrukte  om alles geregeld te krijgen. De ene om 2 uur uit, de ander om drie uur en de jongste was zelfs de gehele dag vrij. Niet handig als je nog alle boodschappen binnen moet harken, beetje afwassen (vaatwasser heeft weer kuren) en schoonmoeders komt straks oppassen. Fietsendrager vastmaken, alles achterin gooien, fietsen vastmaken, kids gedag zeggen omdat ze nog 6kamp van atletiek hebben. Ze mogen bij oma in de auto de weg naar de atletiekbaan wijzen. Wij moeten snel weg, door de files naar Frankfurt.

De eerste foto’s in de onvermijdelijke Appgroep zijn al binnen gestroomd en de spanning begint al lichtjes toe te nemen bij mij, terwijl ik niet eens mee ga doen. Onze twee andere mannelijke teamleden gaan zich wagen aan de hele. Vrouwlief gaat ook mee en voor haar moest ik ook nog wat speciaals regelen: morgen is ze jarig. Oudste dochter boos dat we geen normale verjaardag vieren. Tja, keuzes. Met de twee racefietsen achterop voorzichtig doorkachelen om zo snel mogelijk daar te zijn. Wij slapen in een ander hotel dan de overige teamies, maar niet getreurd: Ferry en consorten zijn in ons hotel om de IronMan sfeer hoog te houden. Nadenkend over mijn enige hele van twee jaar terug (Challenge Roth) doorrijdend en af en toe flink stilstaand op de Dreier autobahn komen we uiteindelijk half tien aan in het hotel. Bij het naar binnendragen van de fietsen wordt een deur vriendelijk open gehouden door een Engelsman. Hij gaat ook de IronMan doen. Het wordt zijn tweede poging. Zijn eerste poging was in Almere. Op mijn vraag, of ie de finish had gehaald, komt het antwoord: nee. 2 lekke banden en zijn derde reserve binnenband had ie weggegeven onderweg. Ik wens hem veel succes zondag.

The day before

Zaterdagochtend! Tikkie uitslapen en dan uitgebreid ontbijt. Eerder genoemde Ferry en vriendin en huisvriend Paul schuiven aan. De spanning begint stiekem al een beetje op te bouwen. Gevraagd naar zijn doel voor morgen komt er een 9:17 uit Ferry’s mond. Bravoure is hem niet vreemd. Ik zeg dat ik het al knap zou vinden als ie 9.45 zou halen. We zetten er geen krat bier op maar beiden zijn we benieuwd wat er gaat gebeuren. Aangezien er in totaal 6 bikkels zijn die meegaan doen (Bob en Sjoerd van de Bourgondische TriathlonPloeg, Youri van TriTeam Quitte en natuurlijk Alan en Martijn van Tri-Team Numaga en de al eerder gememoreerde Ferry van Davilex), bespreken we ook alvast de verwachte eindtijden. Ik hoop dat iedereen gaat finishen bovenal maar verwacht veel van Martijn omdat het zo’n makkelijke fietser is. Alan is ook goed maar heeft wel een matige nacht van donderdag op vrijdag gehad, waar zelfs nog even een tripje naar de SEH nodig was omdat de buikpijn zo hevig was dat er aan blinde darmontsteking werd gedacht. De laatste appjes stelde me gerust en alles leek nu weg te zakken. Lijkt een beetje op mijn eigen verhaald voor Roth, toen ik ook op donderdagochtend nog een mri moest krijgen om er zeker van te zijn dat alles goed was in mijn enkel. Achteraf gezien zat daar een trombosebeen maar dat wist ik toen nog niet. Dus ja enigzins gespannen hoe dit ging aflopen ben ik wel ja.

Met mijn vrouw gaan we in ons mooie nieuwe tri-suit fietsend naar het  hotel van onze teamleden. Alan verwelkomt ons beneden met z’n vriendin die met ons een stukje gaat meefietsen. Alan gaat nog even loslopen, de rest gaat straks de fiets inchecken en wij gaan een stukje losfietsen en dan even naar de Waldsee waar morgen de start is. Wat volgt is een mooi stukje langs de Mainz maar daarna wordt het langzaam maar zeker spoorzoeken. Niks geen mooie gladde fietspaden zoals in Nederland maar af en toe een grindpad en tot onze lichtelijke verbazing zijn we  op een gegeven moment bij het vliegveld aangekomen. Met behulp van Google Maps op mijn telefoon vinden we uiteindelijk de Waldsee. Tering, als de mannen straks ook over die grindpaden moeten, dan hoop ik dat niemand lekt rijdt.
Na even de sfeer opgesnoven te hebben, proberen we de weg terug te vinden. Laten we het erop houden dat het een mooie verjaardagsspeurtocht was om terug te komen en dat het uiteindelijk gelukt is. Achteraf een mooi verhaal en over drie jaar genoeg stof om een avond mee te vullen, zullen we maar zeggen.

Gelukkig was het regelen van de verjaardagstaart wel gelukt door het hotel. We houden nog een halve taart over, handig voor het ontbijt morgen.

En dan nog dit

Om half zes hebben we afgesproken bij de pizzeria tegenover het hotel van de rest. Voor ons een goed kwartier wandelen langs en onderdoor het HauptBahnhof. Wat mij opvalt in vergelijking met Nijmegen, zijn de grote aantallen zwervers en niet westerse allochtonen. Wir schaffen das, in de praktijk lijkt me dat toch tegen te vallen. Het geeft me soms een beetje unheimisch gevoel om het zo maar te zeggen. In een wereld waar soms 2500 euro voor een paar velgen wordt uitgegeven is dat toch wel een opmerkelijke tegenstelling.

Anyways, pizzeria dus. We gaan zitten. Iedereen is er behalve Martijn. De man die van te voren al aankondigde dat hij altijd wat heeft voor een wedstrijd. Zijn Di2 die ineens niet meer werkt, kwartier voor de start. Dat soort dingen.

Maar dit keer heeft ie zich overtroffen. Ik had al een beetje gehoord dat ie vrijdagavond bij het losfietsen met z’n velg in een tramrails was blijven steken en een kleine smak had gemaakt met de fiets en zijn elleboog beschadigd had. Maar wat blijkt: terwijl de mannen naar de Waldsee gingen fietsen, brak het stuur ineens af. Het klapte naar voren en Martijn dus direct omgekeerd naar de expo om daar als de bliksem mensen van de fietsenmakerij aan het werk te zetten. De spanning liep zelfs zo op, dat er voor de zekerheid al een nieuwe fiets werd uitgezocht en de creditcard al bijna tevoorschijn werd getoverd tot het verlossende moment kwam, dat de fiets gerepareerd was. Hup, de auto in dat ding en snel naar de check in waar hij de fiets kon stallen. Bezweet kwam hij om tien voor zes aan tafel zitten, fietskleren nog aan. We hadden nog niet kunnen bestellen maar sjezus, wat een verhaal. Of naar eigen zeggen: ik heb de race al gewonnen, erger dan dit kan het niet meer worden. Amen to that.

Langzaamaan begint de voorbereiding van morgen aan de dinnertafel. Hoe laat sta jij op? Half drie? 4 uur ontbijt? Half 5 bus? Kunnen wij een bus later pakken als toeschouwer? Welk polsbandje moet je dan hebben voor de bus?

Race day IronMan Frankfurt

Voor ons supporters werd het dus 5 uur bij het hotel de bus pakken. Dus 04.15 de wekker, kort douchen, stukje taart naar binnen en hup, wandelen naar de anderen en bus. Vrouw van Martijn en vader en vriendin en vriendin van Alan zijn ook zo gek om op dit tijdstip de bus te pakken en met z’n 6en  stappen we in de bus met als bestemming IronMan.

Een drukte van jewelste bij de zwemstart. Het heeft altijd iets magisch om zo godsvroeg aan de start te staan, ook als toeschouwer.  We proberen nog onze mannen te zien en dat lukt ook nog even. We horen dit verhaal:
De bus waar Sjoerd en Martijn in zaten wist de weg niet. Atleten met GoogleMaps aan moest de chauffeur leiden naar de Waldsee. Zoals gezegd: Martijn heeft altijd wat voor de start. En Sjoerd stapt nooit meer met hem in de bus naar een start. Dat mag toch niet gebeuren bij zo’n evenement.

Een laatste groet, die laatste blikken en dan hup. In de rij voor de rolling start. Machtig mooi gezicht, ze maken er wel een feest van die IronMan knakkers. Boxen op 11. Dramatisch muziekje. Knappe jongen als je daar niet door geraakt wordt.

En dan zijn ze weg. Het rekenen gaat beginnen, wie komt wanneer langs op de strand bij de Australian Crossing? Valt niet mee om mensen te spotten tijdens het zwemmen of de doorkomst maar we denken nog wel een paar goede aangemoedigd te hebben. Dan komen de eerste alweer het water uit, bizar snel. Het wachten is op onze mannen, Ferry als eerste en niet eens zo gek ver daar achter Alan en Martijn. Dat stelt me gerust. Ze zijn lekker vertrokken. 1:02.57 en 1:03.42 zwemtijden respectievelijk. Goed werk mannen.
Vlak daar weer achter Sjoerd en Bob en even later is ook Youri bezig zijn wetsuit uit te trekken.
Snel wandelen weer door naar het einde van T1 zodat we nog net Bob en Youri kunnen toeschreeuwen. Mooi gezicht, even die blik van herkenning bij Bob, die bezig is met z’n 6de hele.

Mooi, iedereen weg, terug naar de bus. Terwijl we wandelen zien we fietsers al direct stoppen. Twee man die direct al hun band moeten repareren en 1 die stop om zijn schoenen aan te doen. Hoe kan dat? Ik snap er echt niks van. Wat een pech.

Dan de bus in. En die chauffeur van vanochtend vroeg die verkeerd reed? Nou, die blijken we nu te hebben. We waren er bijna, rijdt die mafkees door en belanden we weer op de snelweg Frankfurt uit. Na een tijdje grijpt er iemand in en leidt de beste man weer terug de stad in richting T2 en Finish. In plaats van het geplande half uur doen we er in totaal een uur over. WTF! Gauw dan maar weer doorwandelen richting T2 en het fietsparkoers einde ronde 1, doorkomst.

Bike!

Supporters kijken uit naar Alan
Supporters kijken uit naar Alan

De zon is ondertussen zijn werk goed aan het doen en ik begin me lichtjes zorgen te maken voor een aantal dat ze straks nog moeten gaan lopen langs de waterkant in de volle zon. Fietsdoorkomsten betekenen voor mij in ieder geval de site met live results goed in de gaten houden en doorrekenen over hoeveel minuten ze er dan weer zijn. Dat lukt in bijna alle gevallen best goed al zeg ik het zelf. Even een dubbele cola op het terras en dan weer door naar het loopparkoers. Ik ga net na T2 staan. Als eerste komt dan Ferry door. Keurig gefietst, net onder de 5 uur.  Dan is het even wachten op Martijn, maar dat valt eigenlijk ook reuze mee. Wat zeg ik: 5:05.05 fietsen is gewoon helemaal top. 10 minuten sneller dan hij zelf gedacht had. Ook Bob en Youri hebben goed gefietst en daarna is het wachten op Sjoerd en Alan. Voor Sjoerd gaat het dan al minder zien we in de tussentijden en ik vrees al voor hem dat de hitte hem weer te pakken heeft.  Alan fietst ondertussen ook nog prima door en komt uiteindelijk in 05:41:38 in T2. Hele mooie tijd voor hem qua fietsen en dan moet zijn beste onderdeel nog komen: het lopen.

Run or walk

Nou, vanaf de kant aanmoedigen en lopers toeschreeuwen: dat is mij wel toevertrouwd . Of ze er echt op zitten te wachten is een ander ding. Martijn komt langs en oogt nog wel redelijk scherp maar ook hij klaagt al aardig over de warmte. Alan komt een stuk later binnen en oogt al iets minder scherp, maar zijn: het lopen gaat k*t, pareer ik met de opmerking dat iedereen het zwaar heeft, dit is een iron man. Kom op!
Of het echt aankomt, geen idee maar uit die ene ervaring in Roth zelf weet ik dat lopen tijdens een Iron Man eigenlijk niks met marathonlopen te maken heeft. Tenminste, niet zoals ik het ervaren heb. Als de tank op is, is tie ook echt op en dan begint er een heel groot mentaal gevecht om die finish maar te halen en je lijf verder te drukken dan het ooit geweest is.

Omdat iedereen ondertussen zo verspreid ligt, heb je als toeschouwer het best druk met het rekenen, site bekijken met doorkomsttijden en rond appen en foto’s maken. Nou ja, dat laatste lukt maar matig. Mijn telefoon, Sony Xperia Z5 Compact heeft een camera die vrolijk zegt: ik sluit de camera app, want ik word te warm. Wat heb ik daar nou aan?! Gelukkig is tie wel waterdicht en af en toe gooi ik er water overheen zodat ie nog kan blijven werken. De powerbank houdt hem in ieder geval wel opgeladen en dat is wel nodig op zo’n lange dag.

Terwijl ik er achter begin te komen dat ik mijn kuiten beter in had moeten smeren, begint het lopen voor velen een echte slijtageslag te worden. Ja, klinkt heel erg cliché, maar ik kan het niet echt beter omschrijven. Ja, de kilometer tijden geven het wel mooi weer:

Die spikes naar beneden, ja dat is gewoon even verplicht stilstaan. Je wilt het niet, maar het kan echt niet anders. Nou ja, bij normale mensen dan. Terwijl de profs doorblijven draven alsof ze net begonnen zijn. Niks dan respect vanaf de zijlijn hier.Even nog een aparte vermelding voor Bob die de gehele loop nog vrolijk bleef kijken en hittebestendig bleek en door bleef lopen.

Martijn weer op pad (na aangemoedigd te zijn door vrouwlief)

Maar het aftellen begint dan wel echt als Ferry zijn laatste ronde in gaat. Nog maar iets meer dan 10km. Ondertussen heeft Bob Youri weer ingehaald en begint ook hij het zwaar te krijgen. Sjoerd heeft helaas definitief moeten afhaken en Martijn en Alan blijven doorgaan. Niet van harte maar wel gestaag.

Ondertussen hebben we ons op de splitsing genesteld, waar de lopers hun laatste ererondje mogen lopen op de rode loper naar de finish en anderen nog 1  (of 2 of zelfs 3 moeten doen…). Wel een fantastisch punt om te gaan staan. De pure blijdschap in de ogen van lopers dat ze eindelijk mogen afslaan naar de finish, prachtig. Van Ferry, tot Bob, tot Youri, onze eigen Martijn. Fantastisch om te zien.  En als we op de tribune zijn gaan zitten, ben ik blij dat mijn telefoon voldoende is afgekoeld om deze beelden te maken:

Topsport in al zijn puurheid (met een goed commercieel randje dan, maar dan heb je ook wat). Alan loopt uiteindelijk 4:36.52, Martijn 4:31.53. Er zijn genoeg mensen die in de week nog niet zoveel tijd besteden aan sport…

Nog even de totalen van ons team:
Alan (40-44), 1115 overall, 243ste in zijn categorie, eindtijd: 11:30.41.
Martijn (35-39), 802 overall, 163ste in zijn categorie. eindtijd: 10:55.17.

(en daarmee hebben alle drie de mannen van Tri-Team Numaga een Iron Man distance op hun naam staan!).
Ferry zit iets verder van zijn voorspelling af dan ik, uiteindelijk wordt het 9:33.43, goed voor een 146ste plek overall en 31ste in zijn categorie 40-44.
Bob 471ste, 98 in zijn categorie en 10:21.01, waar Youri 653ste wordt en 127 in zijn categorie 30-34 van de in totaal 2176 mannen. En zijn eindtijd mag genoemd worden: 10:42.09.

Al met al mag dit toch wel een episch weekend worden genoemd. Op naar de vakantie en ondertussen begint dan de blik naar het najaar waar Lorraine, Alan en Jasper aan de start gaan staan in de Chicago Marathon. Maar eerst even bijkomen.