Ruim een maand later, is er dan nog een kater?

Het is dinsdagavond, de vrouw heeft een zwemles en ik heb een stuk gevuld speculaas los getrokken. Ja, het is die tijd van het jaar. En met losgetrokken bedoel ik dan eigenlijk dat ik hem al op heb. 240 gram van gevuld speculaas vind zich snel een weg naar mijn spijsverteringsstelsel en met een volle buik en de laptop op schoot, kan ik nu eindelijk eens de recap schrijven van de Chicago Marathon.

Het werd tijd.

Chicago werd niet wat ik er van gehoopt had. Maar zoals ik al eens ergens op instagram ben tegen gekomen: You Can Have Results or Excuses, Not Both.

Wat ging er mis? Eigenlijk niet zoveel zou je zeggen. De voorbereiding liep gewoon soepel. Tuurlijk, af en toe wat pijntjes, maar niks van dat alles waarvoor je gillend naar een fysio rent, om twee weken voor de start nog een naald in je kuit laat zetten en dan maar Op Goed Geluk aan de start staat en dan wetende dat ergens tussen nu en 42 je lichaam tegen je gaat zeggen: “hé mafkees, wat denk je nou zelf? Bekijk het maar, toedeledokie. #klaarmee”.

Ik liep zelfs weer een 10km, een echte 10 en geen 9,6km onder de 40 minuten en dat was alweer 11 jaar geleden. Elf jaar! Toen gingen we nog naar het WK voetbal weet je nog? Marco Borsato teisterde de hitlijsten met Rood en ik was net 30 geworden. Dertig! Mijn beste jaren moesten nog komen, soort van….

Ok, de 39:39 was zelfs nog iets langzamer dan ik gehoopt had, maar midden in de marathonvoorbereiding was dat geen gek resultaat. De laatste weken gingen beter en beter, zelfs weer 94 km in de week kunnen draaien en daarnaast zelfs nog een zwem en fietstraining in da pocket. Ik ben er klaar voor.

Maar hoe kom je daar?

Chicago is echt nog een takke end vliegen en verdomd, op de dag dat we vertrekken is er een heuse najaarsstorm, die ervoor zorgt dat er maar 1 start en landingsbaan beschikbaar is en daar sta je dan in de rij met je miljoenen dollars kostende Boeing 77 nog wat. Dus als je om half 5 wakker was en door alle vertragingen uiteindelijk pas om half tien Chicago tijd (zeven uur-tijdzones verder) in je appartement ligt, dan ben je wel gaar. En Moe.
Wel noemenswaardig nog dat in alle heise van gecancelde vluchten dat dan wel zes van ons in hetzelfde vliegtuig terecht kwamen in plaats van de geplande 4 en we nog een bijzonder prettig gesprek hebben gehad met een echt Kona ganger (die gewoon nog even wereldkampioen werd in haar age group, van harte nog.). Elk nadeel heb z’n voordeel.

Met z’n 8ten in een appartement en dan proberen het vroeg opstaan ritme aanhouden ging nog verrassend goed, aangezien we allemaal wel goed aan de start wilde verschijnen. De zon komt om net iets voor zevenen op, en als je dan langs Lake Michigan loopt, zijn er ergere plekken om je laatste loopjes te doen.

Links Chicago, rechts Alan

De marathon hier is wel groot. Gewoon teringgroot mogen we wel zeggen. 45.000 deelnemers, da’s gewoon bijna een hele Kuip vol. OK, ik kan dan nog zeggen dat het niet de grootste marathon ter wereld is waaraan ik heb meegedaan, in New York City hebben ze nog 6 duizend extra lopers weten te vinden, maar het is zeker een hele grote familie waarvan we deel uit maken.

Voor je het allemaal echt doorhebt, is het alweer zover. De ochtend van de start. De gebruikelijk lichte tot zware paniek bij deze en gene, een bus die wel of niet rijdt (deed ie dus wel) en dan door de security naar je startvak waar het echte aftellen kan beginnen. Zenuwachtig in de rij voor de wc. Half uur later ga ik niet eens meer in de rij proberen te staan en sta met genoeg mannen tegen het hek aan te pissen. Zeikzuilen kennen ze hier nog niet.  Oh sorry, plaspalen schijnen ze te heten. Whizzpoles dan maar?

Verdomd.

Wat.staan.we.dichtbij.de.start.

Ik zie de toppers aan komen lopen en ik kan ze gewoon bijna aanraken.

het bewijs dat we vooraan stonden
het bewijs dat we vooraan stonden

 

Nadat het startschot, sirene,hoorn of wat het dan ook was, heeft geklonken ben ik in amper 6 seconden over de start. Alan aan mijn zijde, soms naast me lopen we de eerste tunnel in. GPS horloge gelijk van slag. En dan ineens lig ik daar. Op de grond. Op het beton wat hier voor asfalt doorgaat. “He, je flesje ligt los uit je drankgordel” hoor ik nog een toeschouwer zeggen (uiteraard in het Engels, duh), ik stop het flesje er weer in, sta op en hinkel een paar passen. Tering, die heup doet echt zeer, het zal toch niet zo zijn dat dit einde oefening is? Gelukkig na een pas of tien gaat het wel weer beter en moet ik Alan zien te vinden. Gelukkig in oranje singlet valt ie wel op en binnen no time loop ik weer naast hem. Ik zeg dat het wel weer gaat en we lopen door. Tussen de mensenmassa’s door. Wat een volk staat er vandaag zeg.

Jammer genoeg beginnen de benen al aardig vol te lopen en we zijn nog niet eens halverwege. Dat belooft niet veel goeds. Alan heb ik dan al lang moeten laten gaan en als medereisgenoot Jeroen mij voorbijkomt weet ik al hoe lang het is. Het worden weer dramatische laatste kilometers. Het publiek blijft ondertussen gewoon door juichen hier, zo zijn ze ook wel en wat ook niet echt helpt is dat het vandaag na 2 dagen grijs weer, echt mega zonnig is. Not a cloud in sight, zoals ze hier zeggen en verdomd. Dan kun je wel om half 8 ’s ochtends starten. Om 10 uur is het dan al gewoon goed warm hier.

En ik ga niet lopen klagen hier hoe verschrikkelijk die laatste kilometers zijn, en dat ik gewoon 10km per uur loop en dan nog probeer aan te zetten die laatste kilometers om nog onder de 3 uur 20 te komen, wat uiteraard niet meer lukt. Met 3:20.32 ga ik dan de boeken in. Mijn snelste Amerikaanse marathon, dat dan weer wel maar dat besef ik pas als mijn vrouw dat zegt.

Lorraine loopt wel een persoonlijk record maar heeft ook een beetje de balen in, want ze stond ineens met kramp in de hamstrings langs de kant onderweg en daar ga je niet sneller door lopen. Met 3:35.37 wordt ze dan toch maar mooi 1100ste vrouw, 154ste in haar categorie. Kom daar nog eens om!

Snelste TTN lid was Alan. 3:13.59. Met een 2014de plek overall, 346ste in zijn categorie leverde hij toch maar een puike prestatie, waarvan akte.

Chicago Marathon finishers

En weet je wat het erge is?

Na enkele uren begonnen de verhalen al. Op naar de volgende marathon, want er zat meer in. Of we willen meer.

Dus gaan we luisteren naar de spreuk:

You Can Have Results or Excuses Not Both

p.s.
Zondag aanstaande, staat de 7evenheuvelenloop weer op het programma. Alan en Jasper staan aan de start. Dat je het even weet.